ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΥΣΟΣΜΟ (του Γ.Γεωργόπουλου)

Η δημοτική αρχή κάλεσε χθες 18/3 στην αίθουσα του αμφιθεάτρου του Δήμου τους πολίτες του Κιάτου σε λαϊκή συνέλευση επικαλούμενη συνθήκες “'έκτακτης ανάγκης”. Επειδή, χτύπα ξύλο, δεν μου προκύπτει κάποια εισβολή ξένων στρατιωτικών δυνάμεων, κάποια επίσκεψη του Εγκέλαδου, κάποια θεομηνία ή τέλος πάντων κάποια άλλη, υπεράνω της βούλησης των κοινών θνητών, καταστροφή τις τελευταίες μέρες στην πόλη μας και επειδή το θέμα ήταν “τι θα κάνουμε με τα σκουπίδια” που, παρεμπιπτόντως, είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται προσφάτως στους δρόμους, έκρινα ότι το κάλεσμα αυτό ήταν ούτως ή άλλως σημαντικό και συνεπώς η ανταπόκριση μου επιβεβλημένη.

Αυτό που συνήγαγα από την συζήτηση, την συλλογή προτάσεων αλλά και αντιπαραθέσεων μπορεί να συνοψιστεί στα ακόλουθα 4 σημεία:

• Η συνέλευση αυτή έπρεπε να είχε λάβει χώρα 39 χρόνια νωρίτερα. Το 1976. Τότε είχε αποφασιστεί ποιος θα ήταν ο τρόπος διαχείρισης των απορριμμάτων στην πόλη του Κιάτου καθώς και ποιος θα ήταν ο τόπος της εναπόθεσης τους. Και αν κάποιος ισχυριστεί ότι τότε, το ζήτημα της μόλυνσης του περιβάλλοντος δεν είχε λάβει τις σημερινές διαστάσεις, πράγμα κατά την γνώμη μου ορθό ως προς την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης αλλά απορριπτέο ως προς το χρέος της εκάστοτε αρχής και εξουσίας, θα του κάνω σκόντο και αντί για 39 θα πω 20 χρόνια. 

• Ο σημερινός χώρος εναπόθεσης των απορριμμάτων, όπως δυστυχώς τεκμηρίωσαν απολύτως διεξοδικά ορισμένοι συμπολίτες μας τους οποίους και συγχαίρω τόσο για την ευαισθησία τους όσο και για την κατάρτιση τους επί του θέματος, αποτελεί μια εν δυνάμει οικολογική βόμβα που μπορεί να εκδηλωθεί είτε ως έκρηξη λόγω αυτανάφλεξης, είτε εν είδει κατολίσθησης λόγω ισχυρών βροχοπτώσεων. Στο μεταξύ παραμένει ως μια επικίνδυνη εστία μόλυνσης τόσο του υδροφόρου ορίζοντα (νερό που τελικά πίνουμε) όσο και των ομβρίων (νερό στο οποίο κάνουμε τα καλοκαιρινά μας μπάνια). 

• Το πρόβλημα της αντιμετώπισης των οικιακών απορριμμάτων έχει τελικά λύση η οποία είναι απλή, φτηνή σχετικά με τις άλλες και οπωσδήποτε πολύ πιο έξυπνη και φιλική προς το περιβάλλον. 

Το μόνο που απαιτείται είναι η ενημέρωση των πολιτών έτσι ώστε ο κόμπος να λύνεται εκεί που γεννιέται: στα σπίτια μας. Δεν λείπουν και τα ισχυρότερα κίνητρα για την υιοθέτηση της, δηλαδή τα οικονομικά. Όχι απλά δεν θα υπάρξει επιβάρυνση στα δημοτικά τέλη αλλά απεναντίας υπάρχει και οικονομική επιβράβευση για όλους τους πολίτες οι οποίοι θα αναλαμβάνουν να διαχωρίζουν τα απορρίμματα ήδη από το σπίτι τους, δηλαδή έκπτωση των δημοτικών τελών. Ανανεώνω τα συγχαρητήρια μου προς τους συμπολίτες μας που τεκμηρίωσαν αυτήν την πρόταση.

• Η παραπάνω λύση έχει έναν ορκισμένο εχθρό που φέρει το ακαταλαβίστικο για τους περισσότερους όνομα ΣΔΙΤ. Σημαίνει “Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα” που μεθερμηνευόμενον μπορεί να αποδοθεί ως εξής: “Καμία δουλειά δεν γίνεται άνευ της παρουσίας του ιδιωτικού συμφέροντος”. Ποιος το σκαρφίστηκε; Μα φυσικά οι Ευρωπαίοι “εταίροι” μας. Ποιος μας το επέβαλε; Εδώ δεν θα απαντήσω γιατί θα κατηγορηθώ ως οπαδός θεωριών συνωμοσίας.

Θα σταθώ αντιθέτως στον ρόλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Ίσως να φανεί οξύμωρο να πρέπει να διασαφηνιστούν αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα των μνημονίων, στην Ελλάδα της οικολογικής καταστροφής στην Χαλκιδική, στην Ελλάδα της αυθαιρεσίας στα εθνικά δίκτυα αυτοκινητοδρόμων, στην Ελλάδα της COSCO, εν ολίγοις, στην Ελλάδα όπου η ιδιωτική ασυδοσία έχει βαπτιστεί “ανάπτυξη”. Αυτή η συζήτηση πρέπει όμως να γίνει.

Δεν θα προσεγγίσω το θέμα φιλοσοφικά. Μέρες που ζούμε θα ήταν φοβάμαι πολυτέλεια και ο νοών νοείτω. Ας πούμε λοιπόν το εξής απλό: Το να θέλει κάποιος να ρισκάρει τα λεφτά του προκειμένου να τα αυγατίσει με γεια του με χαρά του. Το να σκοπεύει όμως να κερδοσκοπήσει επάνω στις βασικές ανάγκες της κοινωνίας είναι άλλο ζήτημα.

Υπάρχουν κάποιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας όπως τις λέγαμε κάποτε που δεν μπορούν παρά να λειτουργούν ελλειμματικά και ο ιδιώτης που αποσκοπεί στο κέρδος δεν έχει καμία θέση σ' αυτές.

Όπως:

• Οι μαζικές μεταφορές, που αν το καλοσκεφτείς συνδράμουν στην βελτίωση της παραγωγικότητας και άρα είναι κερδοφόρες έστω υπό άλλη έννοια. Στο κάτω κάτω το κράτος έχει ένα πορτοφόλι και ενδιαφέρεται για το τελικό αποτέλεσμα του προϋπολογισμού του.

• Η αστυνομία και οι ένοπλες δυνάμεις που και αυτές όμως εξασφαλίζοντας κάποιο επίπεδο λίγο πολύ ειρηνικής συνύπαρξης και ασφάλειας επιτρέπουν την δυνατότητα της εύρυθμης λειτουργίας της κοινωνίας. Καθιστούν δηλαδή την κοινωνία αυθύπαρκτη. 

• Η Παιδεία που αποτελεί μια κοινωνική επένδυση για το μέλλον και μάλιστα με πολλαπλασιαστικό τρόπο. Επενδύοντας 1 σε μια ελλειμματική Παιδεία σήμερα, εισπράττεις 2, 5 ή και 10 αύριο σε άλλους τομείς της οικονομίας.

• Η Υγεία και η Κοινωνική Ασφάλιση που, πάνω απ' όλα, εξασφαλίζουν τελικά αξιοπρέπεια και περηφάνια στους πολίτες οι οποίοι ξέρουν ότι δεν θα πεταχτούν ποτέ στην άκρη σαν χρησιμοποιημένα και πλέον άχρηστα παλιόχαρτα, πράγμα που δημιουργεί αίσθηση ασφάλειας και όρεξης για παραγωγική με κάθε έννοια ζωή.

Τα σκουπίδια, που όπως πολύ πετυχημένα είπαν κάποιοι είναι προϊόντα δικά μας και μας ανήκουν, σε ποια κατηγορία θα τα βάλουμε; Στην κατηγορία της κοινής ωφέλειας ή σε εκείνη της άμεσης κερδοφορίας; Αν κάποιος έχει ακόμα αμφιβολίες ας φροντίσει να πληροφορηθεί ποιο θα είναι το κόστος της διακομιδής των απορριμμάτων υπό ιδιωτικό καθεστώς διαχείρισης. Μιλάμε για 5 φορές πάνω σε σχέση με σήμερα, πράγμα που θα το διαπιστώσει στην χρέωση των δημοτικών τελών.

Αν φυσικά παραδώσουμε τα σκουπίδια στους ιδιώτες.

Γιώργος Κ. Γεωργόπουλος

19-03-2015